اثرات تأخیری پیش شرطی سازی ایسکمیک دور اندامی بر حداکثر اکسیژن مصرفی، رهایش لاکتات و تست های عملکرد ریوی در افراد ورزشکار و غیر ورزشکار

زمینه: پیش شرطی سازی ایسکمیک دور سبب بهبود عملکرد ورزشی می شود و از آنجا که این پدیده دارای دو فاز می باشد، هدف مطالعه کنونی بررسی اثرات تأخیری پیش شرطی سازی ایسکمیک دور بر عملکرد قلبی تنفسی افراد ورزشکار و غیر ورزشکار است.  مواد و روش ها: 25 نفر از دانشجویان پسر و دختر در دو گروه اصلی ورزشکار و غیر ورزشکار مورد مطالعه قرار گرفتند. پیش شرطی سازی ایسکمیک با استفاده از 3 سیکل متناوب ایسکمی و جریان مجدد کوتاه 5 دقیقه ای بر روی بازوهای افراد شرکت کننده اعمال گردید. تست های قلبی تنفسی قبل، بعد و 24 ساعت پس از اعمال پیش شرطی سازی اندازه گیری شدند. حداکثر اکسیژن مصرفی با استفاده از تست پله کوئین محاسبه گردید. یافته ها: آنالیز آماری داده ها نشان داد که پیش شرطی سازی ایسکمیک دور تأخیری در گروه غیرورزشکار سبب بهبود معنادار در حجم اجباری بازدمی ثانیه اول، حداکثر تهویه ارادی و افزایش قابل توجه در بعضی دیگر از پارامترهای تست عملکرد ریوی گشته است. همچنین پیش شرطی سازی تأخیری سبب کاهش فشار سیستولی و ضربان قلب و کاهش رلیز لاکتات در هر دو گروه به ویژه در گروه ورزش گردید، اما اثر معنی داری بر حداکثر اکسیژن مصرفی هیچ کدام از گروه ها نداشت. نتیجه گیری: پیش شرطی سازی ایسکمیک دور تأخیری سبب بهبود عملکرد قلبی عروقی افراد گروه ورزشکار و عملکرد تنفسی افراد گروه غیر ورزشکار شده است؛ بنابراین می تواند جایگزین مناسبی برای مواد نیروزا در جهت بهبود عملکرد ورزشی افراد در میادین ورزشی باشد.